LP 31: Kadiliman

Nung bata ako, takot ako sa dilim. Hanggang ngayon, pag sobrang dilim na ng paligid, di na ako makahinga at naninikip na ang aking dibdib. Masyado atang aktibo ang aking imahinasyon dahil kung anu-ano ang sa pakiramdam ko'y nakikita ko pag madilim na. Isang gabi sa tabing dagat, sa tuktok ng isang "sand dune" kahit maliwanag ang buwan, kaya kong magtanim ng takot sa dibdib ng aking mga kasama. At yun ay hindi dahil sa gusto ko silang takutin kundi nahahawa sila sa takot ko. Pano nga ba kung may bigla na lang magpakita na kung ano? Pati sa aking litrato sa heritage street dito sa amin, iniiwasan kong tumingin sa mga bintana sa taas pag gabi na, dahil mamaya e may kung anong nakadungaw dun. Ganun ka-praning ang aking imahinasyon sa dilim.

Ang aking lahok ngayon ay animo'y dapat nung nakaraang linggo naipost. Di ba dapat liwanag ito? Pero ang mga ilaw na ito pag nakasindi e lalong nagiging madilim ang tingin mo sa loob ng mga bitana ng mga lumang bahay na ito mula sa kalye. Pag tinitigan mo ang mga ito ng matagal at tumingin ka sa madilim, may parang mga tuldok kang makikita na iba-ibang kulay. At kung kasing aktibo ng imahinasyon ko ang imahnasyon mo, ang mga tuldok na ito ay nagpoporma ng kung anu-anong nakakatakot na nilalang. Alam ko may kadahilanan itong maipapaliwaang ng syensya pero kung sa punto de vista ng nakakatakot, parang nabaliktad ang silbi ng ilaw na ito. Kesa mawala ang takot mo dahil maliwanag na, ay lalo ka pang nangilabot sa dilim na dulot nya sa mga bahay na walang nakatira.